Dzisiaj opowiem wam o książce, którą myślę, że nie jedną osobę zaskoczę. Zawyczaj nie sięgam po mroczne klimaty gdzie anioły mieszają się z wampirami. Jedyną serię, którą przeczytałam o tych nadzwyczajnych ludziach to saga "Zmierzch", która była swoistym smaczkiem. Natomiast tu ponownie pojawia się ten wątek, który w ostatnich czasach był bardzo popularny. Każdy z autorów piszących o aniołach i wampirach pragnie przedstawić je z nowej, świeżej strony - nie każdemu jednak się to udaję. Jak było tym razem? Przede wszystkim myślę, że warto dać sobie szansę zapoznania się z tekstem, wejść w klimat wprowadzony przez autorkę i wyrobić sobie na temat książki własne zdanie. Jakie jest moje? 

O Anecie Jadowskiej słyszałam wiele pozytywnych opinii. Chwalona za lekkie pióro i niebanalną kreację bohaterów przyciąga grono wiernych czytelników. Sama nigdy jednak nie miałam okazji zapoznania się z książkami jakie wydała. Kiedy dostałam propozycję przeczytania "Diabelskiego młyna" od razu się zgodziłam po pierwsze zachwyciła mnie moc łączących się kolorów na okładce, a dwa chciałam poczuć emocje, którzy czują inni po odłożeniu książek wydanych przez tę autorkę. Czy fabuła tej trylogii zaspokoiła mój czytelniczy głód, który odczuwałam? 

Nikita wraz z Robinem wyruszają w podróż do Archiwum Zakonu Cieni, gdzie Robin ma się dowiedzieć o historii jego przeszłości. Jednak droga okazuje się być kręta a niespodzianki czyhające na nich nie zawsze dobre i bezpieczne. Czy dwoje tych młodych ludzi dotrze do celu wykonując po drodze wymierzone im zadania, które pomóc mają w odkryciu prawdy? Jakie odpowiedzi otrzyma Robin?

Wyłonił się zza pnia drzewa. Cudaczek. Nie pamiętam, bym widział kiedykolwiek coś tak pociesznego.

Stwór był rozmiarów dużego szczeniaka, labradora, czy wilczarza. Miał krępe, pokryte złotawą łuską ciało, długie masywne łapy - znak, że jeszcze sporo urośnie - i wężowy ogon, którym uderzał nerwowo o ziemię. Pyszczek z wielkimi uszami przywodził na myśl nietoperza - podobnie jak błoniaste skrzydła. Wielkie szczenięce ślepka, które patrzyły na mnie smutno. Wypełniłyby się łzami, gdyby stworzenie umiało płakać.

- Co się stało, głuptasie? - zapytałem.

Muszę przyznać, że wykreowanie tych dwóch postaci musiało przynieść autorce wielkie wyzwanie do pokonania, ponieważ dopełnienie ich do siebie aby stanowili jedną wspólną całość było ciężkie i żmudne. To zadanie Aneta Jadowska wykonała perfekcyjnie bowiem ta para to jedni z najlepszych bohaterów jakie dano mi poznać w książkowym świecie. 

Spotkanie z Anetą Jadowską i jej światem Nikity uważam za udane i mam nadzieję, że jeszcze nie raz powrócę do świata wykreowanego przez autorkę. Zawsze uważałam, że tego typu książki nie są moją mocną stroną, a ich przeczytanie sprawia mi ogromną trudność jednak ta seria była miłym zaskoczeniem. Nie ma tu mowy o czytelniczym zawodzie. Polecam. 

Moja ocena: 10/10

Często usłyszeć można między wierszami w kawiarni czy w parku na ławce jak serdeczna przyjaciółka radzi drugiej, aby ta przypadkiem nie wchodziła drugi raz do tej samej rzeki, bo zasługuje na kogoś innego. W lokalu przy barze kolega poklepuje kumpla mówiąc, że ten nadal kocha swoją byłą, bo przecież stara miłość nie rdzewieje. Koledzy z klasy spotkali się po latach nie mogąc od siebie oderwać wzroku, a przecież za szkolnych lat tak bardzo się nie lubili. On ciągnął ją ciągle za włosy, a ona na niego skarżyła. Istnieje wiele scenariuszy na dowód tego, że czasem potrzeba czasu, by pewne uczucia mogły rozkwitnąć. Często ludzie doświadczeni po latach mówią, dlaczego od razu nie mogliśmy zostać razem, tyle czasu bez siebie zmarnowaliśmy, ja rozwódka, ty wdowiec, przecież mogliśmy razem.. No właśnie, a jak było w książce Krzysztofa Piotra Łabendy?

Moja ocena: 9,5/10