Tijan Meyer "Fallen Crest.Akademia"

„Fallen Crest.Akademia” była na mojej liście do przeczytania w nowym roku, odkąd kiedyś w Internecie mignęła mi o niej informacja. Nie tak ważny był opis tej historii, jednak coś mnie do niej ciągnęło od pierwszej chwili gdy zobaczyłam okładkę. Gdy już się z nim zapoznałam, podkręciło to moją chęć zapoznania się z tą historią.

Moje oczekiwania po jej przeczytaniu zostały spełnione, ale nie całkowicie. Pojawiły się pewne elementy które nie zagrały się albo czegoś zabrakło, ale to już w dalszej części recenzji.

Główną bohaterką historii jest Sam. Już na samym początku za dziewczyną chodzą same złe rzeczy – musi przeprowadzić się z matką do jej nowego faceta i jego synów, jej ojciec ją ignoruje a jakby tego było za mało – jej chłopak okazuję się wielkim dupkiem, a dwie jej bliskie przyjaciółki zdradzają ją. Wydawałoby się, że tyle nieszczęść jak na jedną osobą to za dużo. Taka ilość potrafi złamać człowieka, jednak na dziewczynie nie zrobiły najmniejszego wrażenia. Sam nie odczuwa złości ani nienawiści tylko zwykłą, chłodną obojętność.

„Bo Ciebie nic nie obchodzi. Tak już działasz. Masz wyrąbane na wszystko i przez to nikt nie może ci nic zrobić.”

Taką postawę prezentuje bohaterka przez większość czasu, jednakże po jej zachowaniu 

w dalszej części historii odniosłam wrażenie, że wcale nie jest takim luzakiem jakim stara się być. Nieraz targają nią emocje, a dziewczyna stara się je zakopać w sobie – 

w najtrudniejszych chwilach udaje jej się to za pomocą kilku godzinnych biegów.

Wracając do historii – dziewczyna zamieszkuje wraz z matką i jej nowym facetem oraz jego dwoma synami, którzy narobili sobie złej sławy w okolicy. Duet Mason i Logan Kade są dla wszystkich oznaką kłopotów. Bezczelni i przystojni, typowi Bad Boys ze sporym powodzeniem. Z początku Sam ignoruje swoich „braci”, nie afiszuję się z tym, że ich zna i mieszka z nimi. Niejedna dziewczyna z tego powodu piszczałaby ze szczęścia – ale nie Sam. Z czasem ich relację się zmieniają. Bracia zaczynają traktować ją jak swoją, co przysparza dziewczynie nie lada problemów i nieprzychylności ze strony koleżanek. Jednak z jednym z braci sytuacja nie jest tak do końca jasna. Przypadkowo spotykali się nawet przed samą przeprowadzką, zaiskrzyło nawet jeśli ze sobą nie rozmawiali a mierzyli się na spojrzenia.

„W tamtej chwili zrozumiałam, że on zawsze tak na mnie działał. Ta lodowa maska, którą przywdziewałam, opadała za każdym razem, gdy kierował na mnie swoją uwagę. Zdzierał

ją ze mnie, jakby odbierał dziecku cukierka.”

Dochodzimy w książce do momentu gdzie spojrzenia przestaną wystarczać. Więcej zdradzić nie mogę. Historii w książce jest wiele – różne szkolne dramaty, rywalizacje, zazdrość, imprezy, rodzinne problemy, jak również miłosne albo napędzane pożądaniem – ogólnie na brak atrakcji nie można narzekać. Jeśli chcecie się dowiedzieć jakich zapraszam do lektury.

Robiąc małe podsumowanie – początek książki mnie wkurzał. Był strasznie chaotyczny, autorka rzucała nam jedną informację, a za chwilę już było inaczej. Irytowało mnie to, ale im dalej szłam, tym coraz bardziej wkręcałam się w historię. Dzięki temu nie chciałam przerywać czytania, chociaż mimo to zdarzały się momenty kiedy musiałam się zatrzymać. Spowodował to układ zdań. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy pośpiechu, ale nie zawsze mogłam zrozumieć sensu przeczytanego zdania. Było to sporadyczne, ale mimo wszystko jest to dla mnie minusem. Ostatnie strony trochę mnie zdziwiły. Zawarta tam scena w której bohaterowie pokazują swoje prawdziwe charaktery, intrygi które prowadzili od samego początku. Ukazują patologiczne zachowania, mimo że niektórzy przejawiali je już wcześniej, jednak to na sam koniec następuje ich niespodziewana kumulacja. Jeśli chodzi o sam wątek romansu głównej bohaterki – zabrakło mi tu jakieś iskry. Zaczyna się powoli, od iskierek, przeszło do małego, ledwo tleniącego się płomyka….  ale zabrakło tego momentu przejścia w prawdziwy ogień. Myślę, że można było rozegrać to ciekawiej, ale to takie drobne czepialstwo z mojej strony.

Jeśli chodzi o samych bohaterów zostali dobrze dopracowani. Sama postać głównej bohaterki pozostaje dla mnie pewną zagadką. Nie do końca wiem czy ona jest autentyczna, czy udaje. Plusem jest, że nie jest kolejną słodką idiotką, a czasem swoim zepsuciem dorównuje słynnym braciom. Co do samego Duetu Kadów – polubiłam ich. Nie są to na pewno typowi rycerze na białym koniu i mają dużo za uszami, nie są też idealni ale wzbudzili moją sympatię.

Jeśli ktoś myśląc nad przeczytaniem książki liczy na romans z niegrzecznym chłopcem, który potem się staje się dobry, w której dziewczyna jest szarą myszką – zawiedzie się. Myślę, że nie jest to książka dla wszystkich – są tu wulgaryzmy, nieodpowiednie zachowania jak również dużo zepsucia, a nawet swojego rodzaju patologię i postawy które nie są przez większość akceptowane. Bracia Kade są niegrzecznymi chłopcami i pozostają nimi. Nie doświadczają oświecenia, nie zmieniają się. Jeśli ktoś liczy na przemianę – tutaj jej nie znajdzie. Albo weźmiecie ich takich jakimi są, albo wcale. Kadowie odkryli w tej części wiele ze swoich kart ale jestem pewna, że mimo wszystko w ich rękawach dalej są jakieś asy. Jeszcze nie jednym mogą zaskoczyć. Ja ich w sumie polubiłam i mimo, że nie do końca wszystko mi pasowało w historii, to chętnie spotkam się z braćmi przy kolejnych częściach.

                                                                                                                                                     Klaudia Pałac

                                            Za książkę dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu